Een introductiefilm voor het textiel museum Het Bussemakerhuis in Borne
De film “Van vlas tot Bussemaker-huis” is gemaakt door een vijftal leden van de Videoclub Borne als introductiefilm voor het museum Bussemakerhuis. De clubleden hebben hier circa twee jaar aan gewerkt met ondersteuning van het video productie bedrijf Dijk Media uit Zwolle. De Gemeente Borne zorgde daartoe voor de benodigde financiële ondersteuning. Het gehele traject van research, script- en draaiboek ontwerp tot filmen en monteren is hierbij gevolgd. Als acteurs werden o.a. vrijwilligers van het Museum Bussemakerhuis zelf en de museumboerderij Wendezoele (Delden) ingeschakeld. De productie en regie was in handen van Lau Hopmans, André Bourgonje bediende de camera en Andreas Bertram zorgde voor de belichting.
Een mooi en leerzaam project waar we met een groep clubleden een aantal jaren aan hebben gewerkt. De film is helemaal van te voren uitgedacht (van synopsis tot treatment en draaiboek) en daarna in circa 10 sessies in het Bussemakerhuis (Borne) en op de museumboerderij De Wendezoele (Delden) opgenomen. Na circa 2 weken full-time monteren volgde (op 9 januari 2016) een spetterende première in De Zwanenhof,(Zenderen).
Zie ook de reportages op Borne Boeit: BorneBoeitFacebook
Synopsis
Na een rondleiding met de klas door het Bussemakerhuis, snuffelen de kinderen nog wat rond in het winkeltje. Julia zit aan de grote oude tafel en leest in een boek over de geschiedenis van vlas naar linnen. Haar moeder heeft een stoffenwinkel en vol verbazing leest ze hoe een draad eigenlijk wordt gemaakt. Ze is in gedachten verzonken en merkt niet dat haar klas vertrekt. Ze blijft alleen achter.
De klas loopt naar buiten en de beheerder sluit af voor de lunch. Ze wijst de klas nog even op de mooie gevel van het Bussemakerhuis en iedereen vertrekt. Er blijft één fietsje achter, maar niemand merkt het.
Julia ziet in het boek een foto van de oma van haar klasgenoot Nienke en gaat op zoek naar haar klas. Op de gang ligt de sjaal van Bente nog op een vreemd apparaat met scherpe pinnen (een hekel). Bij het aanraken van de pinnen schrikt Julia en gebeurt er iets vreemds: ze is ineens is in de oude tijd en ziet hoe een boerin in stoffige werkkleren de hekel gebruikt. Hendrika (zo heet zij) ziet Julia als haar hulpje, vertelt haar kort over vlas en zet haar achter de hekel. Als Julia een bosje vlas laat vallen en bij het steunen de pinnen van de hekel aanraakt, is Julia ineens weer terug in het museum.
Als Julia van de schrik is bijgekomen, gaat ze verder met het zoeken van haar klas. Door het aanraken van een klosje van een spinnewiel, de stof op een weefgetouw en een gevallen lapje stof verdwijnt ze nog driemaal naar het verleden. Zo komt Julia bij een spinster, bij wevende dames en uiteindelijk bij de handelaar meneer Bussemaker zelf.
Julia vindt haar klas niet, maar beleeft zo wel een stukje mee van het verleden van de textielindustrie in Twente. Uiteindelijk komt haar juf, die tot haar schrik gemerkt had dat ze Julia was vergeten, haar weer ophalen en vertelt Julia opgewonden haar avonturen.
Lau Hopmans, Videoclub Borne, Juni 2015.